Rolstoelracekampioen Angie Ballard zal het Australische Paralympische team in Parijs leiden. Zo is ze hier gekomen

Angie Ballard wist al vroeg dat ze wilde dat haar sport snel zou zijn — heel snel. Tennis of basketbal waren niet genoeg.

Toen de Paralympische ster op 12-jarige leeftijd rolstoelracen ontdekte, wist ze dat ze goud in handen had.

“Ik dacht: dit ben ik”, vertelt ze aan ABC RN’s History Listen.

“Het zou mijn ding worden, ontworpen voor mijn mogelijkheden en mijn beperking.”

Op 18-jarige leeftijd behoorde Ballard tot de besten ter wereld. Haar Paralympische debuut was tijdens de spelen van Sydney in 2000 en ze was regerend wereldkampioen toen ze in 2004 Athene bereikte.

Nu, op 42-jarige leeftijd, zal ze het Australische team leiden tijdens de Paralympische Spelen in Parijs, als een van de twee co-captains, voor haar zevende wedstrijd.

Voor de 21-voudig wereldmedaillewinnaar was het een enorme reis om hier te komen.

Een racegigant worden

Toen ze zeven jaar oud was, raakte Ballard verlamd door een auto-ongeluk waarbij haar ruggenmerg beschadigd raakte.

Ze was altijd al een fysiek kind geweest, dus een paar jaar later liet ze zich niet meer afschrikken door de blaren en de pijnlijke nek, rug en armen die horen bij het leren rolstoelracen.

Wanneer ze nu junioren en beginners coacht, zoekt ze naar diezelfde drive.

“Rolstoelracen is niet zo makkelijk om mee te beginnen. De stoel is oncomfortabel, de duw is anders dan alles wat je kent, ze zijn onmogelijk te besturen, vooral in het begin,” zegt ze.

“Je zoekt dus naar die mensen die, ondanks alles, het toch willen blijven doen. Je denkt dan: ‘Je bent een beetje gek en dat vinden we leuk, dat is goed’.”

Louise Sauvage, Paralympisch multimedaillewinnaar en Sport Australia Hall of Fame-er, kent Ballard al sinds ze 14 was. Ze heeft met Ballard getraind en hem gecoacht, en beschrijft haar als “een krachtpatser in de baanwielersport”.

Angst overwinnen op het spoor

Rond 2016, na zijn goede prestaties op de Paralympische Spelen in Rio, stuitte Ballard op een aantal grote obstakels in zijn leven die voor veel stress zorgden.

Ze bracht twee “verschrikkelijke” jaren door met het zoeken naar een toegankelijke huurwoning in Canberra, een proces waarvan ze zegt dat het haar “een rotgevoel” gaf. Toen stierf een familielid en kreeg haar vader een beroerte.

“Ik probeerde te doen alsof (de stress) er niet was, maar dat kwam uiteindelijk naar boven in mijn racen. Dat betekende dat ik paniekaanvallen kreeg zodra ik snel ging – wat mijn werk is”, zegt ze.

“Ik duwde en dan raakte ik in paniek … Een van de dingen die ze zeggen tegen paniekaanvallen is om te stoppen, adem te halen, aandacht te besteden aan je omgeving, aanwezig te zijn — en als je heel snel gaat, zijn al die dingen niet echt beschikbaar voor je. Mijn geest nam me dan over en zei: ‘Nee, dit kunnen we niet doen’.”

Met de steun van haar coach Fred Periac ging ze ‘terug naar de basis’ met haar training en deed ze het een tijdje wat rustiger aan.

Het duurde lang voordat ze weer met vertrouwen kon racen, maar ze zegt dat ze nu in een positie is waarin ze haar angsten onder controle kan houden als ze zich toch voordoen.

“Nu word ik een beetje nerveus, maar ik heb nu veel meer controle dan voorheen”, zegt ze.

“Op een gegeven moment dacht ik dat ik alleen maar een bal van angst was, maar nu weet ik dat ik nog veel meer ben, plus een beetje angst.”

’30 jaar lang al mijn eigen apparatuur kopen’

Angst was niet het enige obstakel in Ballards roemruchte carrière.

Ze zegt dat sponsoring bij de Paralympische Spelen “een uitdagende kwestie” is.

Er is bijvoorbeeld geen gelijke toegang tot rolstoeltechnologie onder atleten.

“Er zijn momenteel stoelen die $ 50.000 waard zijn. Je krijgt zo’n stoel niet, tenzij je gesponsord wordt”, zegt ze.

“Dat betekent dat slechts een zeer selecte groep de beste technologie kan pushen. Hopelijk gaat die prijs in de loop van de tijd omlaag of verandert de toegankelijkheid.”

Terwijl sommige atleten meerdere sponsoren hebben, genieten anderen, zoals Ballard, niet van dezelfde steun.

“Ik heb nog nooit in mijn leven een gesponsorde leerstoel gehad”, zegt ze.

“Ik race al sinds ik 12 was en volgend jaar word ik 42. Dat zijn dus 30 jaar waarin ik al mijn eigen uitrusting heb gekocht … en dat kan heel frustrerend zijn.”

In 2015 presteerde Ballard op haar best: ze verbrak wereldrecords en won goud op de PIC Wereldkampioenschappen.

Toch werd ze over het hoofd gezien bij onderscheidingen als Atleet van het Jaar.

“En dat is wat er gebeurt,” zegt ze.

“Ik merk vaak dat Paralympische atleten het hele pakket moeten zijn (om gesponsord te worden); je moet er goed uitzien, goed praten … je moet je echt bewust zijn van politiek en altijd op een bepaalde manier op safe spelen. En het betekent vaak dat er veel andere mensen zijn met verschillende handicaps, verschillende dingen om aan het gesprek toe te voegen die niet worden benadrukt.

“(Er zijn) bepaalde mensen die we willen steunen en dan blijven we diezelfde mensen steunen. En die mensen zijn geweldig. Dat is niet het probleem. Het is alleen, kunnen we een paar mensen meer aan tafel krijgen?”

Vereerd om het team te leiden

Nu de Spelen in Parijs dichterbij komen, kan Ballard niet wachten om zowel deelnemer als leider voor haar team te zijn.

“Ik ben onder de indruk van de eer en het voorrecht om deze positie te bekleden”, vertelde ze aan de ABC.

“Toen ik 12, 14, 16 was… namen zoveel mensen die zelf Paralympisch atleten waren de tijd om mij de kneepjes van het vak te leren, mij te laten zien hoe ik het volgende moest doen of mij aan te moedigen, en ik dacht dat al deze mensen titanen waren.”

Atleten als Daphne Hilton, de eerste Australische vrouwelijke Paralympische sporter, en Sauvage zijn voor mij een belangrijke bron van aanmoediging geweest.

“Ik heb echt geluk gehad dat leiders mij de weg hebben gewezen”, zegt Ballard.

“Het is een geweldig moment om de cirkel rond te maken en in een positie te zitten waarin ik de volgende generatie kan helpen hun stempel op de wereld te drukken. Dat is echt geweldig.”