Conflicten en spanningen waarmee de volgende president te maken kan krijgen

Ongeacht wie deze herfst tot het hoogste ambt wordt gekozen, zal de volgende president mogelijk te maken krijgen met een breed scala aan internationale uitdagingen — en mogelijke crises — die hun aandacht buiten de grenzen van de VS kunnen trekken. De kwesties variëren van China en Taiwan tot het Midden-Oosten tot de oorlog in Oekraïne.

Trumps eerste termijn, en zijn buitenlandse beleid in het bijzonder, werden gekenmerkt door een “America First”-strategie die de rol van de VS op het wereldtoneel grondig veranderde. Bij een tweede poging is het onduidelijk hoe die voortgezette aanpak eruit zou zien, hoewel hij onlangs enkele controversiële meningen heeft geuit over de NAVO, hoe hij de oorlog van Israël in Gaza zou hebben aangepakt en de oorlog in Oekraïne.

Harris daarentegen vindt internationale kwesties misschien een obstakel. Ze moet nog een platform uitbrengen over kwesties als Oekraïne en Rusland, China en Noord-Korea, en het is onduidelijk hoeveel van haar beleid, als er al een is, zal aansluiten bij de aanpak van president Joe Biden.

Maar zowel Trump als Harris zullen buitenlands beleid waarschijnlijk voorop stellen in hun presidentschap, nu de wereld verandert. En met een aantal conflicten die op de rand staan ​​of al gaande zijn, zijn dit enkele van de grootste problemen die de volgende president in het Witte Huis te wachten kunnen staan.

Rusland en de oorlog in Oekraïne

Na meer dan tweeënhalf jaar is er nog geen direct einde in zicht voor de oorlog in Oekraïne. Het aantal slachtoffers is abominabel, met recente schattingen van westerse inlichtingendiensten dat het aantal Russische doden en gewonden meer dan 600.000 bedraagt. Oekraïense troepen hebben eveneens hoge verliezen geleden, hoewel details onduidelijk zijn. Oekraïne is schokkend genoeg de Koersk-regio in Rusland binnengevallen, maar Russische troepen in Oekraïne blijven oprukken.

En afgezien van de oorlog zelf heeft de Noord-Koreaanse steun aan Rusland, inclusief munitie, raketten en andere uitrusting, geleid tot een zorgwekkende samenwerking tussen Amerika’s vijanden.

De Amerikaanse politiek heeft vaak invloed gehad op de manier waarop het land Oekraïne steunt, hoe het omgaat met bondgenoten en partners in deze kwestie, en hoe het Rusland confronteert over het conflict. Deze kwesties, net als die van de oorlog zelf, blijven hangen.

De VS is invloedrijk geweest en steunde Oekraïne als grootste leverancier van veiligheidshulp aan één land, maar verdeeldheid in het Congres heeft het soms moeilijk gemaakt om meer steun te sturen. Bovendien zijn de Amerikaanse wispelturigheid en herhaalde aarzeling over wapenvoorzieningen en -gebruik vaak bekritiseerd omdat ze Oekraïne zouden belemmeren.

Trump en Harris hebben tegengestelde standpunten ingenomen over de steun aan Oekraïne, wat de toekomst van Kiev onzeker maakt.

Trump heeft gezegd, zonder reden of bewijs, dat hij de oorlog in Oekraïne binnen 24 uur zou beëindigen en heeft herhaaldelijk gedreigd de collectieve verdediging van de NAVO-alliantie te ondermijnen. Harris heeft gezegd dat ze “sterk zal staan ​​tegenover Oekraïne en onze NAVO-bondgenoten”, waarbij ze haar inspanningen binnen de regering-Biden om Kiev te steunen als bewijs aanhaalde.

Een agressief China

Problemen in de Indo-Pacifische regio, met name met betrekking tot China, Taiwan en de Filipijnen, maar ook andere regionale bondgenoten van de VS, zullen waarschijnlijk ook belangrijke kwesties zijn waarmee de volgende president te maken krijgt.

Het Pentagon beschouwt deze regio al lang als zijn primaire focus, ook al trekken andere conflicten in de wereld vaak de aandacht. Alle takken van het Amerikaanse leger hebben de training, oefeningen en strategieën geïntensiveerd om de Amerikaanse uitdaging China af te schrikken.

De aanhoudende conflicten tussen China en de Filipijnen in de betwiste wateren van de Zuid-Chinese Zee zijn geworteld in langdurige geschillen en het potentieel hebben om te escaleren tot een conflict, waarbij de VS betrokken zou kunnen raken via het wederzijdse verdedigingspact.

Onlangs opperde de commandant van het Amerikaanse Indo-Pacific Command zelfs dat het mogelijk is dat de VS schepen stuurt om Filipijnse schepen te escorteren en hen te beschermen tegen Chinese intimidatie. Daarmee zou de VS zich feitelijk midden in de patstelling in de Zuid-Chinese Zee bevinden.

Een ander potentieel brandpunt is een mogelijke Chinese invasie of blokkade van Taiwan, dat Beijing als zijn eigen land claimt en onvermoeibaar streeft naar eenwording. China heeft herhaaldelijk verklaard dat eenwording met de autonome eilandstaat onvermijdelijk is, zelfs als dat met geweld moet gebeuren. Het Amerikaanse leger heeft gezegd dat China ernaar streeft om in 2027 klaar te zijn voor zo’n gevecht.

De intimidatietactieken van Peking, waaronder grootschalige militaire oefeningen en voortdurende invallen in de wateren en het luchtruim van Taiwan, hebben geleid tot zorgen over de manier waarop Peking zijn leger zou inzetten om Taiwan tot overgave te dwingen.

Trump en Harris verschillen opnieuw van mening over de rol van de VS in deze regio. Trump heeft minder steun getoond voor allianties, liet onduidelijkheid bestaan ​​over de Amerikaanse defensieverplichtingen aan Taiwan en zei dat Taiwan de VS zou moeten betalen voor zijn steun. Harris heeft herhaaldelijk China’s agressieve gedrag in de regio aangekaart en is het eens met Biden over de steun voor Taiwan.

De aanhoudende crises in het Midden-Oosten

Een ander groot probleem, net als de oorlog in Oekraïne, is de aanhoudende oorlog van Israël in Gaza.

Sinds Hamas op 7 oktober 2023 een gruwelijke terroristische aanval in Israël uitvoerde, waarbij volgens Human Rights Watch meer dan 1.000 Israëliërs, voornamelijk burgers, omkwamen, hebben de verschrikkingen die zich in de regio hebben voltrokken, verschillende uitdagingen voor de regering-Biden opgeleverd.

De oorlog van Israël, die bombardementen en grondoperaties omvatte, heeft volgens schattingen van het door Hamas gerunde ministerie van Volksgezondheid in Gaza meer dan 40.000 Palestijnen gedood, voornamelijk burgers. Het heeft ook geleid tot toegenomen spanningen en in sommige gevallen regelrechte conflicten met Iran en zijn vazallen, waardoor het Midden-Oosten vaak op de rand van een totale oorlog is beland. Er zijn moorden, raketaanvallen, vuurgevechten en meer geweest.

De aanvallen van de door Iran gesteunde Houthi’s op commerciële scheepvaartroutes in de Rode Zee en de Golf van Oman begonnen als reactie op de oorlog, maar zijn in de loop van de tijd uitgegroeid tot iets meer. De VS heeft troepen, met name vliegdekschepen en torpedobootjagers, naar de regio gestuurd om Iran af te schrikken en de Houthi-rebellen te confronteren.

Pogingen om de Houthi’s te stoppen hebben de VS meer dan $ 1 miljard aan wapens gekost, waaronder grond-luchtraketten, landaanvalsraketten, lucht-luchtraketten en lucht-grondwapens. En dat bedrag was alleen voor één carrier strike group en een paar extra destroyers.

Het is onduidelijk wanneer deze conflicten zullen eindigen.

Harris’ taalgebruik over Israël en Gaza is grotendeels een echo van Bidens taalgebruik: een onwrikbare steun voor Israël, maar met herhaalde oproepen tot een staakt-het-vuren. Maar de aanhoudende problemen van het Witte Huis met pro-Palestijnse demonstranten en meningsverschillen met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu sijpelen door in Harris’ campagne.

Trump toonde ondubbelzinnige steun voor Israël in zijn eerste termijn en nam herhaaldelijk beslissingen die de Amerikaans-Israëlische relaties verbeterden. Hij heeft gezegd dat hij Israëls oorlog in Gaza steunt en Israël de wapens en hulp zal blijven geven die het wil; hij vertelde donoren ook dat hij pro-Palestijnse demonstranten zou “verpletteren”.

Spanningen met Noord-Korea

Noord-Korea is hersteld van mislukte onderhandelingen met de VS en de isolatie van COVID, en heeft nieuwe, potentieel vruchtbare banden met Rusland gelegd via wapendeals. Die banden hebben China ook met Pyongyang laten samenwerken, waardoor het, zoals een expert eerder dit jaar zei, “er goed voor staat.”

Noord-Korea is gesterkt door zijn nucleaire status te bekrachtigen en zijn raketprogramma’s verder uit te breiden. Tegelijkertijd heeft het land zijn relaties met Amerikaanse rivalen aanzienlijk versterkt.

Bovendien blijven de Noord-Koreaanse provocaties voortduren, terwijl er steeds meer zorgen zijn over een conflict tussen de twee Korea’s. Net als in de jaren vijftig zal dit onvermijdelijk leiden tot een reactie van de VS.

Trump en Harris zijn het misschien meer eens over hun Noord-Koreaanse beleid dan over andere kwesties, maar het Amerikaanse beleid ten aanzien van Noord-Korea is traditioneel een valkuil, met machtsvertoon en eisen om het land te denucleariseren die vaak mislukken. Onderhandelingen zijn ook niet succesvol geweest.

Bij het vormgeven van het Amerikaanse beleid kan de volgende president ook te maken krijgen met uitdagingen als de Zuid-Koreaanse president Yoon Suk Yeol, een havik die zich harder opstelt tegenover Noord-Korea dan de vorige regering, waardoor de bilaterale betrekkingen omslachtig moeten worden aangepakt.

Zowel Trump als Harris bevinden zich in een verkiezingsstrijd voor het presidentschap op een bijzonder gespannen moment in de wereldpolitiek. Te midden van een aantal uitdagingen thuis, wordt de aandacht van de VS in verschillende richtingen getrokken.

Wie de presidentsverkiezingen van 2024 in november ook wint, zal moeten nadenken over hoe deze kwesties en de positie van de VS op het wereldtoneel aangepakt moeten worden. En hun beslissingen kunnen niet alleen gevolgen hebben voor de VS, maar ook voor bondgenoten, partners en tegenstanders.