Dragon Age: The Veilguard-recensie

Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik er klaar voor was dat Dragon Age: The Veilguard een kolossale misstap zou maken. Ik besteedde uren aan het voltooien van optionele en verplichte speurtochten, in de verwachting dat er barsten zouden verschijnen en dat BioWare opnieuw zou teleurstellen. Maar dat moment kwam nooit. De waarheid is dat hoe meer tijd je met The Veilguard doorbrengt, hoe duidelijker het wordt dat de zaken alleen maar beter worden. En ondanks een aantal ongelooflijk muggenzifterige problemen met sommige aspecten van het ontwerp van de game, is het veruit de beste game van BioWare in meer dan tien jaar. Sterker nog, ik zou zelfs zo ver willen gaan om te zeggen dat dit misschien wel de beste Dragon Age-game is, die het beste van elke game samenbrengt in een gerichte ervaring die niets minder dan ongelooflijk is.

De Veilguard komt tien jaar na Inquisition naar ons toe en weerspiegelt de tijd die is verstreken in de gamewereld met de echte wereld. Je speelt als Rook, een aanpasbare hoofdrolspeler ingehuurd door Varric Tethras om de Dread Wolf op te sporen, een elvengod die zijn onverwachte aanwezigheid opwekte tegen het einde van de laatste hoofdstukken van Inquisition. Veilguard gaat snel open, waarbij Varric en Rook je eerste metgezel ontmoeten om het plan van Dread Wolf om de grens tussen de rijken af ​​te breken, te stoppen. Er gebeuren een heleboel dingen die de zaken ogenschijnlijk erger maken, en het is aan Rook om een ​​team van metgezellen samen te stellen om hem (of haar) te helpen het probleem op te lossen.

Het verhaal is nog maar het begin van wat The Vanguard zo goed doet, en voegt veel diepte en rijkdom toe aan de toch al goed gerealiseerde wereld van Thedas BioWare, die bijna twintig jaar geleden begon te cultiveren. Het is een geweldig avontuur, dus ik zal niets verklappen, maar weet wel dat het zich ongelooflijk bevredigend opbouwt en eindigt, en antwoorden geeft op theorieën die fans hebben uitgewisseld sinds het einde van Inquisition. Hoewel ik altijd de grimmiger, donkerdere fantasiesfeer zal missen die de originele Dragon Age gebruikte, vindt The Veilguard een verstandig evenwicht. Een balans tussen sterke verhalen die geworteld zijn in volwassen thema’s en de broodnodige lichtzinnigheid tussen het team tijdens de downtime. Het is het meest “levende” verhaal dat ik sinds lange tijd heb meegemaakt in een BioWare-game, in welke game dan ook.

Dat komt door de mate waarin jouw keuze ertoe doet in Veilguard. Sommige zijn van ondergeschikt belang: een personage dat je zou kunnen helpen, zal later aan de zijlijn verschijnen om je te helpen of te hinderen. Anderen nemen het verhaal in een iets andere richting, waarbij ze de wereld fysiek veranderen en hoe anderen met je omgaan. Dit begint allemaal aan het begin van het spel, waar je een aangepast oorsprongsverhaal, klasse en race voor jouw versie van Rook kunt selecteren. Maar de gevolgen van je keuzes en de gevolgen ervan zijn voelbaar gedurende de hele looptijd van Veilguard. Ik zou nogmaals graag dieper ingaan op de manier waarop de game een ingewikkeld web van keuzes en de daarmee samenhangende gevolgen weeft, maar de verrassingen van Veilguard kun je het beste vers ervaren.

Uw keuzes zijn ook in zoveel aspecten van uw tijd bij Veilguard terug te vinden. Nadat je een zijmissie hebt voltooid, hoor je je metgezellen praten over hoe die zoektocht verliep. Zelfs als er een missie plaatsvindt waarbij de metgezel niet aanwezig was, zullen ze er nog steeds naar vragen alsof ze het op de thuisbasis hebben gehoord. Je kunt ze soms zelfs afzonderlijk van jou zien inhalen wanneer je door je basis rent. Het is een uniek aspect van The Veilguard waar ik erg van heb genoten. Het is behoorlijk indrukwekkend om te zien dat de mensen om me heen voortdurend commentaar geven op wat er in het verleden of zelfs in het heden gebeurt in relatie tot het verleden. Het voelt echt alsof de BioWare-formule hier zijn hoogtepunt bereikt.

Maar een groot deel van de prestaties van Veilguard ligt in het vertrouwen in zichzelf, waarbij gebruik wordt gemaakt van de sterke punten van de voorgaande games, maar toch een geheel eigen ervaring wordt geboden. Hoewel het niet zo open is als Inquisition, zijn de werelden die je gaat verkennen compacter en valt er veel te ontdekken. Het tijdsbesef en het effect ervan op elke plaats zijn vergelijkbaar met Kirkwall uit de tweede game. En tot slot doet de manier waarop locaties worden afgehandeld voor hoofdmissies ongelooflijk denken aan Dragon Age: Origins. Het is een effectieve en verfijnde mix van de beste aspecten van elke game en zorgt ervoor dat Veilguard zich onderscheidt van andere RPG’s.

Waar de zaken aanzienlijk beginnen af ​​te wijken van de andere games, zijn de gevechten, die zich meer op Mass Effect-territorium richten dan op iets anders. De gevechten van Veilguard zijn snel en pittig en moedigen je aan om de perfecte synergie tussen jezelf en je teamgenoten te vinden. Ik was bang dat de beperkingen van dit nieuwe gevechtssysteem – namelijk dat je slechts drie vaardigheden in de strijd kunt gebruiken – Veilguard als een grove vereenvoudiging zouden laten aanvoelen. Maar de stroom van gevechten in combinatie met de verscheidenheid aan ontmoetingen die je tegenkomt, maken dit ruimschoots goed. Het is een begrijpelijke zorg, gezien het aantal spreuken dat je op een bepaald moment in eerdere games kon gebruiken, maar hoe meer tijd ik met Veilguard doorbracht, hoe sneller mijn zorgen wegsmolten.

Dat komt deels door het feit dat elk van de drie klassen die je kunt kiezen – Warrior, Mage of Rogue – een genot is om te spelen. Elke klasse heeft kleine eigenaardigheden die hem uniek maken ten opzichte van de vorige iteraties, waardoor de grenzen worden verlegd van wat je van deze typische klassen zou verwachten. Ik heb een tijdje met ze allemaal doorgebracht, maar uiteindelijk heb ik de Magiër gekozen voor mijn playthrough. Het is fenomenaal wat BioWare nu met de Mage heeft gedaan – met behulp van een slimme mix van afstands- en melee-gevechten die nooit oud worden. Of je nu liever op afstand vecht of dichtbij je vijanden komt, tussen de drie klassen en negen specialisaties is er voor ieder wat wils in Veilguard.

Elke klasse heeft zijn eigen vaardighedenboom, waarbij elk knooppunt vrij typische statistische bonussen en vaardigheden heeft die je van een RPG als deze zou verwachten. Je hebt veel vrijheid en flexibiliteit bij het benaderen van je build in Veilguard, waarbij je de vaardigheidsbomen van jezelf of die van je teamgenoot kosteloos kunt respecteren. Hiermee kunt u een idee krijgen van elk van de drie specialisaties die beschikbaar zijn voor uw klas, zonder onophoudelijk te blijven malen. Dat gezegd hebbende, ik hield van alle drie de Mage-specialisaties, dus ik zou een soort uitrustingssysteem op prijs hebben gesteld om snel tussen deze te kunnen schakelen zonder mijn hele stamboom opnieuw te hoeven doen. Ik denk dat dat een bewijs is van mijn besluiteloze karakter, maar het is een van de zeer kleine problemen die ik heb met Veilguard die waarschijnlijk alleen maar de mijne is.

DE GOEDKOOPSTE PRIJS: $ 89 MET GRATIS VERZENDING BIJ AMAZON

De manier waarop het spel omgaat met zijn uitrusting en uitrusting is veel ingenieus. Aan elk item dat je in The Veilguard vindt, zijn verschillende voordelen verbonden, meestal vergrendeld. Wanneer je in Veilguard een duplicaat uitrusting aantreft, in plaats van dat je slechts twee dezelfde uitrusting hebt, zal de zeldzaamheid van de uitrusting die je al bezit, toenemen. Meestal ontgrendel je daarmee ook een extraatje voor dat uitrustingsstuk. Het is een ingenieuze manier om de beschikbare uitrusting aan te scherpen en, in combinatie met de toch al robuuste vaardighedenboom van het spel EN andere optionele betoveringen, helpt het je echt om een ​​perfect bouwwerk voor jezelf te bouwen.

Het andere belangrijke element bij het opbouwen van uw perfecte lichaamsbouw is het samenwerken met uw metgezellen. Ze gedragen zich in gevechten op dezelfde manier als die in de Mass Effect-spellen, elk met drie tot vijf unieke vaardigheden. Je kunt ze uitschakelen met sneltoetsen of een pauzemenu dat aan de schouderknoppen is gekoppeld, en het combineren van de juiste combinatie van vaardigheden of spreuken zal leiden tot een ontploffing die meer schade aanricht. Terwijl ongelooflijk Mass Effect-achtig is het een eenvoudig maar effectief systeem dat je doet nadenken over wie je meeneemt en waar. Metgezellen krijgen ook een hoger niveau door speurtochten te voltooien of met ze te praten in de pauze, wat een leuke manier is om op subtiele wijze de manier te gamen waarop je ze versterkt, wat ook realistisch aansluit bij het verhaal.

En je wilt ze ook allemaal meenemen bij elke zoektocht die je doet. De kwaliteit van de speurtochten in The Veilguard is overal consistent sterk. Of je nu een bombastische hoofdverhaalmissie speelt of een aantal van de ingetogen maar nog steeds boeiende metgezel- of factiemissies, ze voelen allemaal goed. Er was zelden een moment waarop iets in Veilguard aanvoelde als de typische neveninhoud die je zou vinden in een RPG van dit formaat. Er zijn nog steeds enkele kleine speurtochten, waarvan je bij veel dingen iets moet halen of van A naar B moet gaan, maar ze worden niet onophoudelijk herhaald tot op het punt van verveling en zijn nog steeds boeiend.

En dat zegt wel wat, want ik heb mij geen moment verveeld bij The Veilguard, ruim zeventig uur lang. En hoewel het idee van een game van deze omvang je misschien onaangenaam vindt, weet je dat Veilguard boordevol sterke kwaliteitstests zit die de verscheidenheid in Inquisition gemakkelijk overschaduwen. Als je er niet zin in hebt om alles te doen of jezelf onder te dompelen in de wereld die BioWare hier heeft gebouwd, schat ik dat je het verhaal gemakkelijk in ongeveer dertig tot veertig uur kunt doornemen, wat prettig aanvoelt. Gezien de verscheidenheid aan keuzes die worden aangeboden en het enorme verschil in gevechtsstijlen tussen de drie klassen, zou je ook evenveel plezier kunnen beleven aan een herhaalde playthrough.

De presentatie van het spel is de dikke kers op het toch al verrukkelijke pakket van The Veilguard. Veilguard laat gemakkelijk enkele van de beste beelden zien die we hebben gezien van de inmiddels beruchte Frostbite-engine en ziet er simpelweg fenomenaal uit. Het is altijd spannend om te zien naar welke exotische locaties het team van BioWare ons bij elke Dragon Age-game meeneemt, en Veilguard stelt niet teleur. Ik had tastbare opwinding toen ik voor de eerste keer naar een nieuw gebied verhuisde, wetende dat het een dicht opeengepakte en levendige omgeving zou zijn, omlijst door een aantal beste vergezichten uit de serie. Deze vertolking van Thedas is veruit de beste die Dragon Age er ooit heeft uitgezien.

Maar vanuit technisch oogpunt is het niet zo’n duidelijke overwinning voor Veilguard. Op consoles biedt de game twee grafische modi: Fidelity en Performance. Fidelity en Performance hebben beide geweldige framerates, respectievelijk vergrendeld op 30 fps en 60 fps. Maar de beeldkwaliteit in de Performance-modus is opmerkelijk zachter dan in Fidelity, opvallender dan gewoonlijk bij games die beide modi bieden. Als je Veilguard volgende maand op een pc of zelfs de PS5 Pro speelt, zal dit vermoedelijk een betwistbaar punt zijn, hoewel het het vermelden waard is. Hoe dan ook, Veilguard ziet er nog steeds goed uit, waar je ook speelt – de game gebruikt alles wat hij kan, of het nu gaat om verlichting, HDR of andere visuele effecten, om te laten zien wat ik al heb gezegd: Thedas ziet er op zijn best uit.

Dit wordt aangevuld met een ongelooflijke soundtrack gecomponeerd door Hans Zimmer en Lorne Balfe. Alle nummers tijdens het langdurige avontuur van Veilguard zijn perfect op elkaar afgestemd en helpen de emotionele inzet op belangrijke momenten te verhogen. Op dezelfde manier zijn de stemprestaties van de hele cast niets minder dan uitstekend. Ze leveren allemaal fantastische prestaties, vooral voor beide soorten Rook. Ze hebben een aantal geweldige prestaties en behoren gemakkelijk tot de beste van BioWare, waardoor deze cast een van mijn favorieten uit hun vele games is geworden. Ik kan me de laatste RPG niet herinneren waarvan ik de game leuk vond geheel zoveel gegoten.

En dat spreekt echt tot de kracht van Dragon Age: The Veilguard. Ondanks mijn constante nadruk dat Mass Effect altijd de beste was van hun twee enorme heldendichten, is Veilguard gemakkelijk een van mijn favorieten van de ontwikkelaar. Het is een perfecte en onstuimige mix van snelle, hectische gevechten gecombineerd met een ongelooflijk verhaal vol met gelijke delenkeuze en consequenties die ik niet kan bekritiseren. Het voelt zo goed om dit te zeggen, maar het voelt echt alsof BioWare eindelijk terug is. En ik kon niet gelukkiger zijn.

Conclusie

Dragon Age: The Veilguard is in vrijwel elk opzicht een triomf voor BioWare. Het brengt de beste delen van alle games die eraan vooraf zijn gegaan samen en combineert een ingewikkeld geweven verhaal, rijp met echte keuzes en consequenties, met een snel, hectisch en eindeloos bevredigend vechtsysteem. De Veilguard is zonder twijfel Dragon Age op zijn best.

Positieven

Sterk, boeiend verhaal

Snelle, hectische en bevredigende gevechten

Echt moeilijke keuzes met bevredigende gevolgen

Sterk geschreven en ongelooflijk stemhebbende metgezellen

Flexibele bouw- en moeilijkheidsopties

Minpunten

Zachte beeldkwaliteit in prestatiemodus